وقتی تنهایی حرف می زند

ابرهاهم امروز

فقط غُرغُرمی کنند

شبیه زنی که هورمن هایش بهم ریخته!

ومدام بهانه می گیردونق می زند!

ببارباران

چقدرنازمی کنی

ببارشایدکمی شسته شود

زخمهای متعفن این سیاره ی نفرین شده

اینجا روزهاست

زندگی فقط دردمی زاید

مثل زن مظلوم همسایه

که پشت سرهم دختر می آورد

وهیچ کس برایش جشنی نمی گیرد!

✍️#جمیله_عجم(ب.و)

@kolbeyetanhayihayeman

وقتی تنهایی حرف می زند...

بوی باروت گرفتهپیراهن شعرمدیروزطوفان خشم چنان برگ برگ دل این شهررا لرزاندکه دیگرهیچ گاه پاک نمی شودازحافظه ی زخمی خیابان هاجنازه ی سوخته ی آزادی !وامروز دارد بازهم تکرارمی شودحکایت دیرآشنای جهل درخاورهمیشه خوارخاردردلاین غمخانه ی بی پناه خسته!ای فصل رنگ پریده بازهم قرعه ی مرگ به نام تو افتادهنه نمی خواهندکوتاه بیایند این گلوله های عصبیپاییزجانمانگارناف تورا هم بادردبریده اندشبیه شاعرهاازین پس نام تو راباید بگذارند جان ریز!✍️جمیله عجم پاییز۱۴۰۲#پانوشت:اینجا برای پیداکردن صلحنقشه ی جنگ می کشندغافل ازاینکه صلح هیچ وقت باجنگ بدست نمی آیدجنگ شاید ظاهرا پایانش صلح باشداما بازخمهای عمیقش عمری باید جنگید!کودکی که بی پدرومادرمیشوددختروزنی که به اوتجاوزمی کنندجانبازان بی دست وپاوکروکورو موجی ای که برجای می مانندترکشهایی که یک عمرروح وجانشان رامی آزاردوهزاران دردومرض دیگر لذت زندگی را از بازماندگان جنگ می گیرد وبایدسالها ویرانه های جنگ را تعمیرکرد وهزینه های سنگینش را پرداخت ...ان شاالله که ریشه ی ظلم وشقاوت درتمام جهان بخشکد وقتی تنهایی حرف می زند...

زیروروشدبه نگاه توجهانم ای دوستباتومانندغزل درغلیانم ای دوستبسته بودم همه ی پنجره ها را ازدمناگهان مهرتو افتادبه جانم ای دوستگفته بودم که ننوشم دگراز خمره ی عشقدیدمت بسته شدانگاردهانم ای دوستچشمه ی عاطفه جوشید وولع شدبسیاربه هوایت همه دم کوزه کشانم ای دوستمثل آن رود که پیوسته به دریا باشوقخون جاری شده ای درشریانم ای دوستغرق امواج جنون گرچه شدم هرلحظهفکر آنم که فقط باتوبمانم ای دوستدوستم داری و عطرخوش عشقت ناب استدوستت دارم وشدوردزبانم ای دوستشده دیوان غزلهای بلندم لبریزباتومستانه ترین شعرروانم ای دوستدرجهانی که غریبانه به غم آلوده استباخیالت همه دم خنده زنانم ای دوستدرزمانی که نمانده اثری ازمجنونلیلی عاشق بی تاب زمانم ای دوستتاته قصه ی شیرین وفا می مانمگرچه زخم ازهمه جا کرده نشانم ای دوستمن به اعجاز قدم های توایمان دارمازشب ممتد غربت برهانم ای دوستبازهم شعله ی احساس مراروشن کنسمت آغوش خودآهسته بخوانم ای دوستبغلم کن که تب فاصله طولانی شددوری ودل نگرانم نگرانم ای دوستبنویس آخرافسانه ی بی تابی راکه دیگربی توتحمل نتوانم ای دوستترسم این دل بزند به سیم بی صبریهاپرده بردارد ازاین رازنهانم ای دوست وقتی تنهایی حرف می زند...

بعدازتوقلمرفیق تنهایی هاستحتی غزل ازحسرت من شیداشد! *******من باهمین وسعت اندوهم شادمواین معجزه یعشق توست! *****عشق لامذهب چه کردی بادل دیوانه امنسخه ی دلتنگی ماراچه بدپیچیده ای! ******این روزها دلی نمانده که عاشقی کندلطفا برای شادی روح عشقصلوات! چه غمگنانه تشییع میشود جنازه اشبرشانه های عریان هوس! *****آغوش خدادنج ترین نقطه ی عشق است! من ایمان دارمبه عشقامانه به هرپیامبردروغینیکه تنها معجزه اشبازی کردن با کلمات است************منطق عشق فقط دلبری کردن نیستعشق یعنی نشاندن گل لبخند برچهره ی تمام آدمهاحتی آنهایی که زبان عشق را نمی فهمند!********************وقتی که انسانیتسقوط می کنددرد ازسروکول دنیابالا می رود*************بادرد به دنیا آمدمدر آغوشش قدکشیدم ویک روز ابریبروی دستانشجان خواهم داد!!روی قبرم بنویسید(مرگ پایان کبوترها نیست)مرگ پایان سپید درد استدرنگاه عاشق یک شاعر***************دردوردستهاهمیشه  پنجره ای باز استروبه روشنایی************انسان تنهامانند کشتی ای سرگردان استکه ممکن است  به هردریای متلاطمی پا گذاردودر هر ساحل ویرانه ای لنگر  اندازد!اما اگر خدا سکاندار تنهایی اش باشدمواج ترین اقیانوسهای درد را درمی نورددودربهترین وزیباترین بنادر آرامشکه همان آغوش یگانه معبوداستپهلو می گیرد!***************************شاعرماماگاهی فکرمی کنمعشق ازشاعران پیامبران هنرمنددروغینی می سازدکه تنها معجزه شانعاشقانه بازی کردنبا کلمات است!! *********پشت ایندیوارهای بلند فاصلهفقط درداستکه قد می کشدهر روز بیشتر از دیروز امامنایمان دارمفاصله هاخیلی خیلیحقیرند دربرابرعشق***************سمفونی زندگی رادوست دارمحتی اگر آهنگی برفق مرادمننوازدپس بزن دنیا بزنهرسازی دلت می خواهد بزنمنم وقتی تنهایی حرف می زند...